Πέθαναν οι σχέσεις;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που πέρα από το γεγονός ότι το ακούω πολύ συχνά, με προβληματίζει και σε ένα προσωπικό επίπεδο αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο. Δύσκολη ερώτηση να την κάνεις ακόμα και σε έναν ψυχολόγο και να περιμένεις και απάντηση. Οι ψυχολόγοι, μπορούμε να απαντήσουμε σε τέτοιου είδους ερωτήματα, μέσα από την παρατήρηση των περιστατικών που έρχονται στα γραφεία μας, τις συζητήσεις που έχουμε με τους συναδέλφους αλλά και τη βιβλιογραφία.
Σκεπτόμενη λοιπόν όλα αυτά, μπορώ να πω ότι παρατηρώ μια διαφορά στον τρόπο που οι άνθρωποι σχετίζονται. Παλιότερα, ακούγοντας κάποιος τη λέξη σχέση είχε κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό του. Δύο άνθρωποι ήταν μαζί, μοιράζονταν τον προσωπικό τους χρόνο και περνούσαν όμορφες στιγμές, κάτω από την ταμπέλα της «σχέσης».
Ωστόσο, χρειάζεται να έχουμε κατά νου και το πλαίσιο στο οποίο συνέβαιναν όλα αυτά. Οι άνθρωποι σπούδαζαν και αμέσως μετά έβρισκαν μια δουλειά η οποία όχι μόνο ήταν ικανή να τους συντηρήσει αλλά με μια σωστή διαχείριση επέτρεπε στο άτομο να συντηρεί και ένα ολόκληρο σπίτι μόνο του. Πλέον, τα πράγματα έχουν πάρει μια πιο επιδοσιακή τροπή.
Από τη μία πλευρά είμαστε σε ένα στίβο όπου κυνηγάμε το ένα πτυχίο μετά το άλλο και τις πιο καινούργιες επιμορφώσεις και από την άλλη πλευρά, το “well being” έχει πάρει μια διάσταση αυτοσκοπού. Όλα συγκεντρώνονται γύρω από το άτομο και τη βελτίωση της ατομικότητας του, να ξεχωρίσει σαν προσωπικότητα από τη μάζα. Ακόμα και στα social media παρακολουθούμε άρθρα και βιντεάκια για το πως να νιώσει ο καθένας καλύτερα με τον εαυτό του, μια επιτακτική ανάγκη να τα βρει με τον εαυτό του.
Αυτό μπορεί να αποτελέσει μεγάλη παγίδα αν σκεφτεί κανείς ότι η πραγματική εξέλιξη έρχεται μόνο όταν το άτομο εμφανίσει και αναγνωρίσει την προσωπική του ανάγκη να εξελιχθεί και όχι μέσα από βεβιασμένες κινήσεις και κοινωνικά πρότυπα.
Αναπόφευκτα λοιπόν, το βάρος έχει πέσει περισσότερο στο κάθε άτομο ξεχωριστά και δεν προβάλλεται τόσο η έννοια του «σχετίζεσθαι». Κρατώντας επομένως όλο αυτό κατά νου μοιάζει λογικό οι άνθρωποι να νιώθουν πιο κουρασμένοι να επενδύσουν το χρόνο τους σε ένα άλλο άτομο πέρα από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Το επιδοσιακό κομμάτι και τα dating apps που προσομοιάζουν σε ένα ακόμα marketplace κάνουν ίσως και κάπως αναμενόμενο οι άνθρωποι να ψάχνουν τη βέλτιστη λύση και να μη θέλουν να επενδύσουν πια μεγάλα κομμάτια του χρόνου τους σε έναν άλλο άνθρωπο και μια πιθανή σχέση.
Έπειτα λοιπόν από όλα αυτά, το λεγόμενο situationship και το περνάμε χρόνο μαζί χωρίς να βάλουμε κάποια ταμπέλα διότι ακόμα και λίγο παραπάνω πίεση θα μας κάνει να εκραγούμε, μοιάζει κάπως πιο στοιχειοθετημένο. Ποιος λοιπόν μετά από την κούραση της καθημερινότητας έχει το χρόνο να φλερτάρει και να καταβάλει προσπάθεια;
Όμως και το να συνάπτουμε σχέσεις είναι μια ανάγκη η οποία είναι αδιαμφισβήτητη. Πολλοί άνθρωποι στην ψυχοθεραπεία τους επικοινωνούν την ανάγκη τους να βρουν κάποιο σύντροφο αλλά νιώθουν αρκετά φοβισμένοι ακόμα και με το να προσπαθήσουν. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να δούμε τις ανάγκες μας και με σεβασμό προς τον άλλον άνθρωπο να τις επικοινωνούμε.
Εσείς λοιπόν τι λέτε; Τελικά πέθαναν οι σχέσεις ή ακόμα υπάρχουν;
