Μία σειρά για την οποία μπορούμε να πούμε ότι έγινε ένα «σούσουρο», το λιγότερο. Λίγους ανθρώπους άφησε ασυγκίνητους, ή τη λάτρεψες ή τη μίσησες. Πού θα μπορούσε όμως να οφείλεται αυτό;
Ένα ειδυλλιακό, μικρό νησί, θάλασσα με καταγάλανα νερά και περιμένεις ότι όλα κυλούν ομαλά. Άνθρωποι καθωσπρέπει με συγκεκριμένα εικόνα ο καθένας. Κι όμως, κανείς δεν ξέρει τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες κάθε οικογένειας. Και ξαφνικά… μπορείς και βλέπεις… εμπόριο ναρκωτικών… κακοποίηση… ενδοοικογενειακή βία… ομοφυλοφιλία… Ουπς! Μήπως ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης άγγιξε θέματα απαγορευμένα;! Τι είναι άραγε πιο ζόρικο για το θεατή; Να αναλογίζεται ότι αυτό που βλέπει μπορεί να συμβαίνει και στη διπλανή του πόρτα ή το να του χαλάει η εικόνα για την ελληνική κουλτούρα;
Έντονη αρκετά είναι η άποψη ότι αυτά «δεν γίνονται στην πραγματικότητα». Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Μήπως είναι ο φόβος της παραδοχής και αποδοχής ότι όντως συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας;
Σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς και τρέχουμε να προλάβουμε τις εξελίξεις, σίγουρα δεν είναι προς όφελός μας να κλείνουμε τα μάτια και να αρνιόμαστε την πραγματικότητα. Όμως, εκεί, σε αυτό το μικρό νησί όλοι έβλεπαν τα σημάδια, αλλά δεν μιλούσαν. Δύσκολο να βγεις από τη «βόλεψή» σου και να ανακατευτεί σε κάτι ξένο που «δεν σε αφορά». Αν όμως χρειάζεται μερικές φορές να γίνει και αυτό; Πώς θα ένιωθες εσύ και τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση κάποιου από τους πρωταγωνιστές;
Εσύ πώς ένιωσες με αυτά που παρακολούθησες;
