Η τοξική θετικότητα είναι ένα φαινόμενο που έχει αρχίσει να απασχολεί έντονα την ψυχολογία τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για την υπερβολική και συχνά εξαναγκαστική έμφαση στη θετική σκέψη, η οποία οδηγεί στην απόρριψη ή την υποτίμηση των αρνητικών συναισθημάτων. Με άλλα λόγια, όταν κάποιος επιμένει να «βλέπει τη φωτεινή πλευρά» σε κάθε κατάσταση, ακόμα και στις πιο δύσκολες, συχνά καταλήγει να αρνείται την πραγματικότητα των συναισθημάτων του ή των άλλων. Φράσεις όπως «μην στεναχωριέσαι, σκέψου θετικά» ή «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» φαίνονται καλοπροαίρετες, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργούν ως τρόποι αποφυγής του πόνου και ακύρωσης της ανθρώπινης εμπειρίας.

Όταν ένας γονιός διαγιγνώσκεται με καρκίνο, η πρώτη σκέψη συχνά είναι: «Πώς θα το πω στο παιδί μου;» Η επιθυμία να το προστατεύσουμε από τον πόνο και τον φόβο είναι απόλυτα φυσική. Ωστόσο, η σιωπή ή η απόκρυψη της αλήθειας μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερη ανασφάλεια και άγχος. Τα παιδιά, ακόμη κι αν δεν τους λέμε τα πάντα, αντιλαμβάνονται τις αλλαγές στο σπίτι, στο συναίσθημα και στη ρουτίνα. Η ειλικρίνεια, προσαρμοσμένη στην ηλικία τους, είναι το κλειδί για να νιώσουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη.

Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μόνο μια σωματική ασθένεια. Είναι μια εμπειρία που αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής μιας γυναίκας – το σώμα, την ταυτότητα, τη σχέση με τον εαυτό και τους άλλους. Η διάγνωση έρχεται συχνά σαν κεραυνός εν αιθρία· φέρνει φόβο, αβεβαιότητα και ένα αίσθημα απώλειας ελέγχου. Ωστόσο, η ψυχολογία μάς δείχνει πως η ψυχική δύναμη και η υποστήριξη μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαχείριση της ασθένειας.

Όλο και περισσότερες έρευνες τονίζουν τη σημασία που έχει στην κοινωνική, συναισθηματική και γνωστική ανάπτυξη των παιδιών ο ελεύθερος χρόνος και το μη δομημένο παιχνίδι. Ας δούμε όμως τί ορίζουμε ως ελεύθερο χρόνο.

Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς σηματοδοτεί μια περίοδο γεμάτη ενθουσιασμό αλλά και άγχος, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς. Το σχολείο δεν αποτελεί μόνο χώρο μάθησης, αλλά και το βασικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά κοινωνικοποιούνται, δημιουργούν φιλίες και χτίζουν την αυτοπεποίθησή τους. Η κοινωνική ένταξη και η αποδοχή είναι εξίσου σημαντικές με την ακαδημαϊκή πρόοδο. Ωστόσο, για ορισμένα παιδιά, η προσαρμογή στο σχολείο συνοδεύεται από προκλήσεις που σχετίζονται με μαθησιακές δυσκολίες, κοινωνικές δεξιότητες, σχολική άρνηση ή ακόμη και εκφοβισμό.

Η οικογένεια αποτελεί το πρώτο και πιο σημαντικό πλαίσιο στο οποίο το παιδί αναπτύσσει την προσωπικότητά του. Η συμπεριφορά του παιδιού και οι αντιδράσεις του στις καθημερινές προκλήσεις επηρεάζονται βαθιά από τη δυναμική που δημιουργείται μέσα στο σπίτι. Θυμός, άγχος, δυσκολίες στην πειθαρχία ή αλλαγές στο οικογενειακό περιβάλλον είναι ζητήματα που απασχολούν πολλούς γονείς. Η κατανόηση αυτών των καταστάσεων και η εφαρμογή στρατηγικών θετικής διαχείρισης μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Η Ψυχική Υγεία δεν είναι μια έννοια που αφορά μόνο την απουσία δυσκολιών, αλλά μια διαρκής διαδικασία αυτογνωσίας, φροντίδας και σύνδεσης με τον εαυτό μας και τους άλλους. Στο Κέντρο ΕΞΕΛΙΞΗ, κάθε μέλος της θεραπευτικής μας ομάδας βλέπει τη Ψυχική Υγεία μέσα από τον δικό του, μοναδικό φακό. Την αντιλαμβανόμαστε ως μια ζωντανή, προσωπική εμπειρία που χτίζεται καθημερινά — μέσα από τη συνειδητότητα, την αποδοχή, την αγάπη, τη δημιουργία. Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, οι θεραπεύτριές μας μοιράζονται τις δικές τους σκέψεις, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ψυχική υγεία είναι εξέλιξη — και η εξέλιξη ξεκινά πάντα από μέσα.

Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς είναι μια περίοδος γεμάτη ενθουσιασμό αλλά και προσαρμογές για τα παιδιά και τις οικογένειες. Μαζί με τις τσάντες, τα βιβλία και την προετοιμασία για τα μαθήματα, αναδύονται συχνά και ανησυχίες: «Μαθαίνει το παιδί μου με τον ίδιο ρυθμό με τους συμμαθητές του;», «Δυσκολεύεται περισσότερο από όσο θα έπρεπε;», «Πώς μπορώ να το στηρίξω;». Σε αυτές τις στιγμές, οι θεραπείες και οι παρεμβάσεις από εξειδικευμένους επαγγελματίες γίνονται πολύτιμοι σύμμαχοι.

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) είναι μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τη συγκέντρωση, την παρορμητικότητα και τη ρύθμιση της ενέργειας του παιδιού. Δεν πρόκειται για «κακή συμπεριφορά» — είναι τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου που χρειάζεται κατανόηση και σωστή καθοδήγηση.