Η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου είναι ένα μανιφέστο, μια ωδή στις γυναικοκτονίες, στο πως είναι ο αναμενόμενος ρόλος της γυναίκας από την κοινωνία αλλά και πως θέλει μια γυναίκα να είναι στην πραγματικότητα.
Ξεκίνησε με τον τρόπο που αντιμετωπίζει ένας πατέρας μια κόρη που θέλει να την έχει σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, να την προφυλάσσει από κινδύνους μέχρι που την υποστηρίζει στην επιλογή της να βγει να εξερευνήσει τον κόσμο. Η ίδια αποφάσισε να κατακτήσει μόνη της την ελευθερία της και να βιοποριστεί με όποιο τρόπο ήξερε.
Έδειχνε την ανάγκη της να ανακαλύψει τον κόσμο και ταυτόχρονα το πόσο οι γύρω της επειδή ήταν γυναίκα δεν ήθελαν να την αφήσουν να το κάνει και ήθελαν να περιοριστεί. Στο τέλος επέλεξε ενάντια στις κοινωνικές επιταγές να αντισταθεί στις επιθυμίες του συντρόφου της.
Τελικά βλέπουμε πως με την επιμονή της πέτυχε αυτά που ήθελε και ακόμη παραπάνω από αυτά και συνέχισε να βελτιώνει τον εαυτό της αλλά και τους γύρω της. Ενώ όλοι της έλεγαν πως δεν θα αλλάξει τον κόσμο με τη θέληση της εκείνη κατάφερε να αλλάξει και να εξελιχθεί, τουλάχιστον η ίδια.
Στο σύνολο βλέπουμε ποιος είναι ο ρόλος της γυναίκας και πως την αντιμετωπίζουν οι άντρες, είτε αυτός είναι σύντροφος είτε αυτός είναι ένας επίδοξος εραστής, είτε είναι ένας πατέρας, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πατέρας εντόπισε τα λάθη του και τα παραδέχτηκε με θάρρος.
Το πιο συγκλονιστικό για εμένα είναι ότι ο σκηνοθέτης είναι άντρας. Αυτό δίνει μια ελπίδα για έναν νέο κόσμο. Ένας άντρας βλέπει το τι συμβαίνει και προσπαθεί να συμπαρασταθεί στις γυναίκες δημιουργώντας ένα αριστούργημα. Βλέπει ότι η πατριαρχεία και όλη αυτή η νοοτροπία του μάτσο άντρα καταπιέζει όχι μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άντρες.
Ο Λάνθιμος έθιξε το πρόβλημα σε βάθος. Όχι απλά στα δικαιώματα αλλά και στις συνέπειες. Ότι θα σε εξουσιάσω μέχρι τελικής πτώσεως. Ή θα είσαι μαζί μου υποχείριο γυναίκα και θα κάνεις αυτά που θέλω ή θα σε σκοτώσω. Επίσης έδειξε πολύ έντονα τον κύκλο της κακοποίησης. Δηλαδή θα σου ασκήσω κακοποητικές συμπεριφορές αλλά και μειλίχιές όταν δεν πιάνει θα στο γυρίσω και θα σου πω ότι θα γίνω καλύτερος, ήταν μια αδύναμη στιγμή. Αυτό είναι το σημείο που τα περισσότερα θύματα την πατάνε και γυρίζουν στο θύτη και δε μπορούν να ξεφύγουν από τον κύκλο της βίας και της κακοποίησης.
Ο Γιώργος Λάνθιμος επίσης σαν Έλληνας που προέρχεται από μια κοινωνία τόσο πατριαρχική όσο η Ελλάδα καταφέρνει να βγάλει τα προφανή πράγματα έξω και να υπερασπιστεί χωρίς να θίξει αυστηρά το πλαίσιο της Ελλάδας αλλά επεκτάθηκε δείχνοντας πως αυτή η νοοτροπία περνάει και στην Ευρώπη. Το να είναι κάποιος Έλληνας και άντρας και να θίγει ένα τέτοιο θέμα είναι πολύ σημαντικό. Δεν είναι ένας άντρας από τη Σουηδία που προσπαθούν πολύ περισσότερο από τη στιγμή που θα γεννηθούν για τα ίσα δικαιώματα καθώς μεγαλώνουν σε διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία.
Επίσης αυτός ο άνθρωπος πήγε να παραλάβει τη Χρυσή Σφαίρα για την επιτυχία του και αντί να βγάλει τη ναρκισσιστική του πλευρά και να τους ευχαριστήσει όλους, ξεκίνησε θέλοντας να ευχαριστήσει τον Μπρους Σπρίνγκστιν «που με έκανες να μεγαλώσω όπως μεγάλωσα και φυσικά την Έμμα Στόουν». Αυτό δεν είναι απλά δείγμα ωριμότητας αλλά και δείγμα ότι ο ίδιος πατάει τόσο γερά στα πόδια του και για αυτό και κάνει τέτοια αριστουργήματα. Πήγε σε μια στιγμή που ήταν για εκείνον αφιερωμένη, έπεσε ο προβολέας πάνω του και αντί να το απολαύσει θέλησε να ευχαριστήσει όσους συνέβαλαν σε αυτό που είναι σήμερα, δίνοντας ένα μήνυμα. Δηλαδή ανεβαίνω εδώ, έχω φωνή και θέλω να ευχαριστήσω εσένα. Αυτό και μόνο σαν πράξη αποτελεί παράδειγμα. Αυτή τη βραδιά και με την συγκεκριμένη πράξη ήταν εξαιρετικός για άλλη μια φορά.
Οι ταινίες του είναι από εκείνες που χρειάζεται να τις δούμε μια και δυο και τρεις φορές για να τις καταλάβουμε καλά, ανακαλύπτοντας κάθε φορά περισσότερα νοήματα. Μπράβο και πάλι Γιώργο Λάνθιμε!
