Η μητέρα μου μας εγκατέλειψε όταν γεννήθηκα, οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου ήταν τοξικομανής, οι γονείς μου δούλευαν στο εξωτερικό και μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον παππού, ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός, ο πατέρας χτυπούσε τη μητέρα μου. Θα ψάχνω πάντα την αγάπη του ανθρώπου που ποτέ δεν πήρα; Θα γίνω κι εγώ έτσι; Φοβάμαι τη μοναξιά! Φοβάμαι… γενικά… φοβάμαι…
Ιστορίες τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες παράλληλα. Παιδιά και έφηβοι που δεν πρόλαβαν να νιώσουν την αγάπη τους ενός ή και των δύο γονέων τους. Το κοινό σε όλα αυτά τα παραδείγματα είναι το αίσθημα της εγκατάλειψης, το οποίο έχει βιώσει το παιδί ή ο έφηβος και συνεχίζει να το κουβαλάει και στη μετέπειτα ενήλικη ζωή του. Αυτό συνήθως μπορεί να εξελιχθεί σε φόβο και δυσκολία σύνδεσης με άλλους ανθρώπους ή στο ακριβώς αντίθετο, στη δυσκολία να τερματίσει σχέσεις οι οποίες του προξενούν δυσάρεστα συναισθήματα. Μπορεί όμως αυτό να αλλάξει ή είμαστε καταδικασμένοι;
Είναι κάτι αντίστοιχο με τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Είναι εκεί και τον βλέπουμε όλοι αλλά κανείς δεν λέει τίποτα. Αν κάνουμε πως δεν υπάρχει, θα εξαφανιστεί! Ή μήπως όχι;
Για να ξεφύγεις από το παρελθόν χρειάζεται δύναμη και θάρρος. Μόλις κοιτάξεις το πρόβλημα κατάματα, αρχίζει ο οχετός. Σε πλημμυρίζουν τα συναισθήματα τα οποία φοβάσαι ότι δεν μπορείς να αντέξεις, ένα ανεπίλυτο πένθος. Δεν υπάρχει σωτηρία…Κι όμως υπάρχει…!
Έχεις τη δύναμη να μην επιτρέπεις στο παρελθόν σου να επηρεάζει όλη τη μετέπειτα ζωή σου. Μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα. Πάρε την απόφαση να κάνεις το βήμα και με τη βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας, να αρχίσεις να βλέπεις αυτά που έχεις κρύψει «κάτω από το χαλί».
Αυτό που χρειάζεσαι είναι στήριξη. Μπορείς να ξεφύγεις από το μοτίβο του πληγωμένου και κακοποιημένου παιδιού και να ζήσεις ομορφότερες ημέρες. Το να ζητήσεις βοήθεια δείχνει θάρρος, όχι αδυναμία!
