Μα είμαι άνθρωπος! Πώς γίνεται κάποιος να μην είναι άνθρωπος; Είναι ένα ερώτημα που θα προκύψει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Αν ρωτήσεις τι κάνει ένας άνθρωπος, οι πρώτες απαντήσεις που θα πάρεις θα έχουν σχέση με τις βιολογικές ανάγκες. Αυτό όμως που θέλω να δώσουμε βάση είναι κι η ανάγκη της ξεκούρασης, μία ανάγκη που έχει τόσο σωματικές όσο και ψυχολογικές εκτάσεις.
Στη σημερινή κοινωνία, την «κοινωνία της κόπωσης», όπως τη χαρακτηρίζει κι ο φιλόσοφος Μπιουγκ Τσουλ Χαν, όπου το Burnout (γνωστό και ως σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης) μαστίζει όχι μόνο τους ενήλικες αλλά και τους εφήβους και τα παιδιά η ιδέα της ξεκούρασης μοιάζει με πολυτέλεια. Στην επιστήμη των οικονομικών, τα αγαθά που απαιτούν εξαιρετικά μεγάλες θυσίες για να αποκτηθούν ονομάζονται αγαθά πολυτελείας. Ένα αγαθό πολυτελείας είναι πλέον και η ξεκούραση. Για να προλάβει κάποιος τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων τρέχει συνεχώς χωρίς να σταματά. Μέχρι που το τρέξιμο γίνεται για τον άνθρωπο ένα μοτίβο, ένας τρόπος ζωής που έχει ξεχάσει την καθημερινότητα του χωρίς αυτό. Πτυχίο, μεταπτυχιακό, δουλειά, κι άλλη δουλειά, επιμορφώσεις, προαγωγή, κυνήγα και την επόμενη προαγωγή και μη σταματάς πουθενά. Μη σταματάς γιατί αν σταματήσεις, θα μείνεις πίσω και ποτέ δεν θα ξαναφτάσεις εκεί που ήσουν πριν. Εντυπωσιακό το ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων επισκέπτεται τον ψυχολόγο, όχι στα πρώτα σημάδια της εξουθένωσης αλλά στο σημείο της προχωρημένης εξουθένωσης λέγοντας με στόμφο ότι «πλέον στη ζωή μου δεν υπάρχει περιθώριο λάθους».
Μαθήματα αγγλικών που σου υπόσχονται ότι το παιδί σου μόλις φτάσει την έκτη δημοτικού θα ξέρει να μιλάει τόσο καλά αγγλικά που θα μπορεί να κάνει παρουσιάσεις όπως τα TEDx. Τι όνειρο! Μα, ποιος δεν θα ήθελε το δεκάχρονο παιδί του να παρουσιάζει TEDx;! Τι προσδοκίες μπορεί να έχει μετά από αυτό ένας γονιός για το παιδί του; Σε τι μοίρα βρίσκεται το παιδί που πέρα από το ήδη βεβαρυμμένο σχολικό του πρόγραμμα, τον αθλητισμό κι όλες τις άλλες του δραστηριότητες πέφτει εξουθενωμένο για ύπνο στις 8 το βράδυ, όντας τυχερό αν κατάφερε να παίξει ελεύθερο έστω και μία ώρα κάποια καθημερινή. Γονείς εξουθενωμένοι που πρέπει να τρέξουν να προλάβουν όχι μόνο για να διαπρέψουν οι ίδιοι αλλά και για να ξεχωρίσει και το παιδί τους από τα υπόλοιπα.
Μήπως τελικά ένα διάλειμμα για ανασκόπηση δεν θα ήταν και τόσο κακό; Ένα διάλειμμα όπου θα παίρνεις αποφάσεις για τη ζωή σου με πλήρη συνείδηση κι όχι με κεκτημένη ταχύτητα που θα σε κάνουν αργότερα να αναρωτιέσαι από που να «πιάσεις» την κατάσταση χωρίς να φέρεις το χάος γύρω σου, μοιάζει τελικά να είναι όχι απλώς χρήσιμο αλλά αναγκαίο και απαραίτητο. Ίσως λοιπόν χρειάζεται να δώσεις λίγο παραπάνω σκέψη την επόμενη φορά στην αξία της ξεκούρασής σου. Στην αξία του να είσαι και άνθρωπος κι όχι μόνο μια μηχανή παραγωγής αποτελεσμάτων.
